Άρθρο του Παράσχου Μανδραβέλη, Η άλογη ιδιοκτησία

Στην Ελλάδα χρόνια τώρα καμωνόμαστε ότι συζητάμε για την «Κοινωνία της Πληροφορίας». Κάνουμε ημερίδες για πράγματα με περίεργα αρκτικόλεξα (ΕΠΑΝ, ΚΠΣ, ΤΠΕ, ΕπΠΑ) και για άξονες κι επιχειρησιακά προγράμματα. Τις περισσότερες φορές δηλαδή δεν συζητάμε για την Κοινωνία της Πληροφορίας, συζητάμε για τις δυνατότητες επιδότησης δια της Κοινωνίας της Πληροφορίας. Τυπικό σε μια χώρα που κυριαρχείται από σοβιετικού τύπου λογικές και που επωδός κάθε συζήτησης είναι: «τι κάνει το κράτος γι’ αυτό;».

Συζητάμε πολύ επίσης για τεχνολογίες: WAN, ADSL, routers και γραμμές μεταφοράς δεδομένων. Με άλλα λόγια δεν συζητάμε για την Κοινωνία της Πληροφορίας, συζητάμε για την Κοινωνία της Πληροφορικής. Δεν συζητάμε για την πληροφορία, συζητάμε για τα εργαλεία της. Θυμάμαι ότι η τελευταία παθιασμένη συζήτηση στο χώρο ήταν για την υστέρηση της χώρας σε γραμμές ADSL και το κόστος τους. Θεμιτή η συζήτηση, διότι η χώρα υστερεί και είναι ακόμη πολύ ακριβή, αλλά ας αναλογιστούμε κάτι: έστω ότι αύριο γινόταν ένα θαύμα και όλα τα νοικοκυριά αποκτούσαν 10 ή 20 Mbps γραμμές. Τι θα τις έκαναν; Τι ελληνικό περιεχόμενο θα διακινούνταν; Κάποιες εφημερίδες και κάποια κειμενάκια των blogers; Η μόνη χρησιμότητα των γραμμών υψηλής ταχύτητας στη χώρα είναι για εισαγωγές. Σε σχέση με το διαθέσιμο ελληνικό περιεχόμενο είμαστε τεχνολογικά αναβαθμισμένοι.... περισσότερα εδώ